Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/159

 — Panie! — zaczął drżącym, jakby złym, obrażonym głosem — Co to znowu za wojsko polskie?
 — Jak zawsze — wojsko polskie!
 — Kto to robi?
 Żołnierze.
 Żołnierzem szarpnęło coś.
 — Panie! — mówił tym samym podnieconym głosem — Ja jestem żołnierz zawodowy. Służę w artylerji czeskiej. Służyłem w legjonach, potem w armji austrjackiej, potem uciekłem do korpusu polskiego, byłem pod Tarnopolem, potem u Dowbora, uciekłem znów do Hallera, po Kaniowie do Czechów — i biję się teraz za sławę tej czeskiej armji, żeby tylko do Francji się dostać, do naszego wojska — A tu znów... Pan rozumie!
 Niwiński doskonale rozumiał. Patrzył na tego cudnego chłopca z rozpłomienionym wzrokiem i z drgającemi nozdrzami i żal mu się niezmiernie zrobiło i wstyd — bo oto znów stanął przed nim odwieczny „lazzarone” — błędny żołnierz polski! Ale zrozumiał też, że właśnie tu nie należy okazywać miękkości ani słabości. Odpowiedział tedy spokojnie, prawie chmurnie:
 — A my robotę znowu zaczynamy. Uda się to dobrze, nie uda się — to nie, a robić trzeba.
 — Ja nie chcę wciąż zaczynać, ja się chcę bić!
 — A ja właśnie teraz, w początkach, potrzebuję dobrych, zawodowych żołnierzy i porządnych ludzi. Ani jednego oficera nie mam.
 — Więc jakże tak można? — żachnął się żołnierz.
 — Można wszystko! Patrz pan na Czechów, a choćby na bolszewików.