Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/160

 — Nie. Poco ja mam jeszcze raz próbować? W łeb-bym sobie strzelił. We Francji napewno będę się bił.
 — Tu też, niech się pan nie obawia. Z pewnością na nas się skrupi...
 — Więc poco?
 — Żołnierz polski musi tu być! A żołnierz ma ginąć tam, gdzie trzeba.
 — Przyjdę do pana potem.
 — Nie mówi pan, jak żołnierz. Jak się pan nazywa?
 Żołnierz wymienił swoje nazwisko.
 — Otóż ja panu powiem tak! — ciągnął twardo i zimno Niwiński, — Daję panu dobę do namysłu. Jeśli pan do jutra wieczorem nie przyjdzie, każę pana na listę zaciągnąć, jako takiego, którego przyjąć nie wolno. I bij się pan za sławę armji czeskiej.
 Żołnierz omal zębami nie zgrzytnął.
 — Nie dbam o warunki, ale chcę wiedzieć —
 — Jak w wojsku czeskiem, może gorsze, bo jakiś czas będziemy zależni od ich intendentury.
 — Jeśli będzie klapa, na pańskie sumienie moja krew —
 Niwiński uśmiechnął się.
 — Będziesz pan mógł wówczas i mnie w łeb strzelić!
 Zaś oficerów istotnie nie było, co zaczynało Niwińskiego nie na żarty niepokoić.
 Ale z ochotników był dumny. Zbieranina to była dość podejrzana, jeśli szło o przeszłość, zwłaszcza już polityczno — rewolucyjną, motywy polityczne i „orjentacyjne” odznaczały się niesłychaną prymitywnością, ale co było — to ambicja