Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/183

musisz. Obóz zlikwiduj za każdą cenę. Napakuj choćby po stu ludzi do ciepłuszki i wywieź.
 — Poduszą się!
 — Niech się poduszą. Ze sztabem nie baw się w żadne ceremonie.
 Niwiński nie mógł już dłużej ustać na nogach i osunął się na ławeczkę.
 Doktor Praszil spojrzał na niego a po chwili wahania rzekł:
 — Nie siadaj tu.
 — Czemu?
 — Nie widzisz?
 Nie było nic nadzwyczajnego. Zwykła ławeczka, kiedyś może czerwona, teraz spłukana deszczem, ze śladami nie zmytej jeszcze czerwonej farby.
 — Cóż takiego?
 — Przecie tu wszystko obryzgane krwią.
 Niwiński popatrzył uważniej.
 Aha. Tak. To ślady krwi. I te kamienie! On myślał, że odłamki cegieł, a to wszystko krew.
 — Co się tu stało? — zapytał zdziwiony.
 — Powiesiliśmy tu dziś w nocy tego rotmistrza węgierskiego, który dowodził obroną Samary.
 Ach, to więc ten dół pod progiem taki głęboki — to grób! Ludzie będą chodzili tędy tam i nazad, nie wiedząc nawet, że pod progiem leżą zwłoki szlachcica węgierskiego, który na czele Łotyszów, marynarzy rosyjskich, „czerwonych wojsk”, Chińczyków i jeńców bronił pod Samarą rządu Trockiego przed najazdem wojsk czeskosłowackich.
 — Dziwnieście go wieszali, skoro tu tyle krwi. —