Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/201

się sam z jeńcami. Było ich przeszło stupięćdziesięciu. W upale, w zaduchu mówił do nich blisko przez godzinę, siedząc na górnej pryczy. Nie ukrywał niebezpieczeństw, niepewności ale przemawiał do duszy, z wiarą, z przekonaniem. Mówił o wolnem, żołnierskiem życiu na szerokim świecie, o niezłomności żołnierza polskiego.
 A potem, spocony i zachrypnięty, wyszedł na podwórze i kazał wypuścić jeńców.
 Nie zbliżał się do nich, dając im czas do porozumienia się.
 Nareszcie jeden — młodszy i inteligentniejszy — stanął przed nim.
 — Mówię w imieniu wszystkich jeńców — Polaków. Kazali mi powiedzieć, aby pan ich wyprowadził z obozu jako drużynę robotniczą pod bagnetami — bo Niemcy patrzą.
 — A ilu wstępuje do wojska?
 — Wszyscy! Dość gnicia w turmie!
 Koledzy — żołnierze otoczyli ochotników kordonem i wyprowadzili ich pod bagnetami z więzienia.
 A wieczorem w koszarach wrzało już życie. Część nowych ochotników dostała mundury, nawet broń, zaś wszyscy poprzypinali sobie białoamarantowe kokardki. Nowym a umundurowanym natychmiast powierzono wartę w bramie. Objęli służbę dumnie, rozpromienieni. Zaczęło się usilne golenie, mycie, dzielenie na plutony, mianowanie komendantów poszczególnych sal...
 Sztab się rzucił.
 Jakiem prawem Niwiński mobilizuje gwałtem jeńców?
 — Nie mobilizuję i nie gwałtem.