Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/202

 — Widzieliśmy, że tych ludzi prowadzono pod bagnetami! W gazetach opiszemy!
 — Hallo!
 Niwiński wyciągnął swą legitymację członka „międzynarodowej komisji dla spraw jeńców“.
 — Działam na podstawie rozkazu i instrukcji. Proszę spróbować krytykować! Nie radzę i nikogo o zdanie nie pytam.
 — Jakiem prawem zabrano nam „medressę”? Pułkownik Czeczek dał ją sztabowi.
 — Czeczek dał ją wojsku polskiemu. Gdzie macie wojsko?
 — Ale możemy mieć każdej chwili!
 — Zróbcie to!
 — Haniebny podstęp! Niwiński, jak przyjechał do Ufy, nie miał więcej niż dwudziestupięciu żołnierzy. Teraz zmobilizował sobie jeńców — i udaje, że ma wojsko...
 — Dobrze. Jeśli macie więcej, ustąpię wam.
 Następnego dnia wczesnym już rankiem był w koszarach, dokąd przywiózł też znowu trochę wyproszonych mundurów i rynsztunku.
 W kuchniach paliło się, ludzie weseli i pełni otuchy, pili herbatę.
 Wtem przybiegł żołnierz z wiadomością, że „cała kupa oficerów z księdzem wali do kancelarji“.
 Istotnie, w kancelarji, ustawiony długim rzędem pod ścianą stał „sztab” amarantowy — na prawem skrzydle Danobis wyniosły, z fioletami i z pozłocistym łańcuchem na szerokiej piersi, obok niego oficer kozacki i jeszcze jakiś oficer w dość dziwacznym mundurze.