Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/205

to przeklęte, to wieczne „veto!” O, choćby go Słowacki, Bóg wie jakiemi bronił tęczowemi rymami, Batory miał słuszność i Zamojski, nie Lucyfer! Więc ciąć, ciąć, ciąć, bez miłosierdzia ciąć!
 Wstał.
 — Skończymy. Mówiłem z wami jak Polak z Polakami. Ale dość już. Oświadczam tedy urzędowo, że pułkownik Czeczek wojsku polskiemu wyznaczył Ufę na garnizon. Pierwszy bataljon pułku strzelców polskich im. Kościuszki już jest w drodze...
 — Bagnetami nas pan straszy! — odezwały się okrzyki.
 — Tak.
 Zrobiła się cisza.
 Wszyscy mimowoli wstali.
 — Dalej zapytuję panów: Czy uważacie się za stowarzyszenie czy za organizację wojskową?
 — Jesteśmy sztabem legji Adama Mickiewicza! — z uporem odpowiedział Danobis.
 — Otóż ponieważ mnie powierzono pieczę nad organizacjami polskiemi, ja zaś za główną podstawę powodzenia takiej akcji stanowczo uważam jednolitość organizacji, przeto sztab legji imienia Adama Mickiewicza rozwiązuję, o czem odpowiednie władze bezzwłocznie zawiadomię.
 To rzekłszy, wyszedł bez pożegnania.
 Tej nocy Niwiński wrócił do eszelonu rozmyślnie późno, ponieważ nie chciał się spotkać z Czeczkiem. Pewny, że Czeczek już śpi, a widząc światło w przedziale jego szefa sztabu, wstąpił do niego dowiedzieć się, czy eszelon samarski jest już w drodze.