Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/206

 Przemęczony, nerwowy oficer stał właśnie przy telefonie. Ujrzawszy Niwińskiego, zatrzymał go jednym błyskiem oczu.
 — Brat Niwiński? — mówił do telefonu.
 Niwiński gwałtownie zamachał rękami, ale Morawec śmiał się.
 — I owszem jest, właśnie przyszedł, bracie pułkowniku. Dobrze.
 Położył słuchawkę.
 — Masz czekać na samochód.
 Niwiński zaklął.
 — Co nowego?
 — Byli.
 — Kto?
 — Ksiądz. Amaranty. Dużo.
 — A hiszpański attaché też?
 — Jo.
 — No i co?
 — W imieniu czterdziestu tysięcy rewolucyjnego ludu polskiego w Ufie!
 — Ojoj! Aż tyle! Protestowali!
 — Nie. Wychwalali cię. Czeczek się ciebie już doczekać nie może.
 — A mój eszelon samarski?
 — Pomyśl sobie: Już jest.
 — Aaa!
 Niwiński uścisnął Czechowi rękę.
 Kapitanowi przez długi czas drgały szczęki jakby w jakimś gwałtownym skurczu — oznaka, że zamierza coś powiedzieć. Wreszcie wyjąkał:
 — Jedyny mądry argument! Teraz możesz być nieugięty, o ile przeciw tobie nie wystąpią gdzie — dwa bataljony.