Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/207

 Do wagonu wszedł ordynans Czeczka:
 — Brat komisarz Niwiński.
 — Ja.
 — Auto czeka.
 Kłócił się Niwiński z Czeczkiem do białego dnia. Dywizjoner kazał ustąpić — na nic. Groził, że Niwińskiego zamknie, że mu każe dać dwadzieścia pięć. Niwiński kłócił się z najwyższą satysfakcją.
 — Pojedziesz do Danobisa razem ze mną! — krzyczał Czeczek.
 — Nie pojadę.
 — Musicie się pogodzić. On powiedział, że czekać będzie do rana.
 — Niech czeka.
 — Ja cię w tej chwili zamknę!
 — Nie zamkniesz!
 Czeczek ręce załamał.
 — Czemu wy się wiecznie kłócicie! Niwiński, pracujcie raz zgodnie!
 — Oczywiście! Tego tylko chcę! Musi zadecydować większość! A większość mam po swojej stronie ja.
 — Większość! Jesteś sam, a cały sztab dziś u mnie był i na ciebie się skarżył. Nawet hiszpański attaché.
 — Wielkie rzeczy! Danobis ma po swej stronie sztab, ja...
 — Co?
 — Bataljon...
 — Gdzie? Co? Ta garść parszywych jeńców, wczoraj zwerbowanych?
 — Eszelon samarski już jest na stacji.