Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/244

 — Da, gaspadin gienierał.
 — W cziem dieło?
 Rozpoczął prezes.
 — W Omsku istnieje oddział polski, tak zwany legjon —
 — Wiem o tem — legjon jutro wyrusza na front.
 — Otóż przyszliśmy wyznać panu jenerałowi szczerze, iż oddział ten nie uchyla się od wymarszu na front, ale nie jest należycie zorganizowany.
 Pociągła twarz jenerała przybrała wyraz zdumienia.
 — Legjon ma oddziały techniczne —
 — Tak się nazywają, ale nie są niemi.
 — Polacy nie chcą iść na front?
 — I owszem. Jednakże komendant legjonu złożył komendę, zaś legjon prosi, aby go przeniesiono do Czelabińska do rozporządzenia komendanta korpusu czesko-słowackiego.
 Na czoło jenerała wystąpiła sina żyła.
 — Czy mogę wiedzieć dlaczego?
 — Na podstawie umowy z czesko-słowacką Radą Narodową wojska polskie organizują się przy armji czesko-słowackiej a to głównie dla uzyskania jednolitości, której narazie niema w armjach republik rosyjskich walczących z bolszewikami. Wojska polskie organizuje Polski Komitet Wojenny, którego jestem przewodniczącym i w którego imieniu przychodzę.
 — Nic mi o tem nie wiadomo.
 — Dlatego też ośmieliliśmy się przyjść i poinformować pana jenerała.
 Spojrzenia jenerała stały się ostre jak szpilki.