Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/246

 — Tak jest!
 — Pan jenerał zechce przeczytać moją legitymację. Jestem czesko-słowackim komisarzem dla spraw wojsk polskich.
 Iwanow-Rinow rzucił okiem na legitymację i wstał.
 Jego goście wstali również.
 — A więc?
 — Mam zaszczyt oświadczyć panu jenerałowi, że wszystkie oddziały polskie przechodzą pod bezpośrednią komendę czeską.
 — Słuszajuś. Czto jeszczo izwolitie prikazat’?
 — Legjon omski na front nie pójdzie, lecz ma udać się do Czelabińska do rozporządzenia korpuśnej komendy czeskiej.
 — Słuszajuś! Ale w tym wypadku ostrzegam, że nie jestem obowiązany utrzymywać wojsk należących do armji czeskiej.
 — To kwestja drugorzędna i przewidziana zresztą w umowie z czesko-słowacką Radą Narodową.
 Znowu sekunda ciężkiego milczenia.
 Usta były zaciśnięte i oczy niby bez wyrazu ale sczepione z sobą, związane jak ostrza szpad. I te oczy mówiły stare, odwieczne rzeczy, po tysiąc razy stwierdzane krwawe prawdy z wszystkich pobojowisk Europy, z pod Moskwy, z pod Lipska, z pod Paryża i z pod Grochowa.
 Stali tak przed sobą wyprostowani.
 Wreszcie odezwał się Rosjanin sucho:
 — Legjon polski pojedzie do Czelabińska. Żegnam panów.
 Polacy wyszli.