Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/258

wieści, wogóle — wieści. W Moskwie chciano właśnie tego, co „Polski Komitet Wojenny“ robił. „Misjonarze“ polityczni najzupełniej tę działalność pochwalali. Równocześnie przynieśli wiadomość o pracach P.O.W., o tajnym rządzie polskim, składającym się z przedstawicieli wszystkich stronnictw w Polsce, a którego jawną reprezentacją miał być Polski Komitet Narodowy w Paryżu, o porozumieniu z Czechami i południową Słowiańszczyzną w celu wywołania z wiosną 1919 roku powstania w Austrji, o polskiej akcji zbrojnej nad Donem i na Murmanie. Gdyby taka akcja była możliwa na Syberji, byłoby bardzo pożądane ożywić ją.
 Szef misji wojskowej, major brygady karpackiej, mniej był zachwycony.
 — Dyscyplina pozostawia do życzenia! — mruknął.
 — Pewnie! — zgodził się Niwiński — Ale o starej dyscyplinie mowy już tu być nie może.
 — Byłem w Ufie, w koszarach. Powiedziałem, że jestem przysłany przez jenerała Hallera, a żołnierze odpowiedzieli mi, że nie znają żadnego jenerała Hallera tylko „brata“ Niwińskiego.
 — Nie skłamali! — roześmiał się Niwiński — I to major nazywa brakiem dyscypliny?
 — Co to za „brat“ znowu jest? „Brat“ porucznik, „brat“ major...
 — To żołnierze nasi wzięli od Czechów. Bardzo się im to podoba...
 — To się musi zmienić...
 — Niby dlaczego? Cóż to szkodzi?
 — Nie potrzebuję czeskich nowinek. W koszarach zastałem oficera czeskiego.