Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/261

Oficer ten, sympatyczny, wesoły mężczyzna z przedsiębiorczą twarzą młodego kota, cieszył się powszechną sławą, a choć trzynaście lat służył w wojsku rosyjskiem, nietylko znakomicie mówił po polsku, ale nie zatracił nawet swego warszawskiego akcentu. W legjonie omskim zorganizował pół szwadrona ułanów, jak mówiono wyłącznie „ze swych osobistych przyjaciół“. Wraz z nim szedł komendant punktu werbunkowego w Czelabińsku.
 Inżynier obwieścił rotmistrzowi, że ma przed sobą wysłanników jenerała Hallera.
 Niwiński przyglądał się z zaciekawieniem.
 Rotmistrz spojrzał na nowoprzybyłych nieufnie.
 — Panowie przyjechali organizować tu wojsko?
 — Tak.
 — A jakie panowie mają kwalifikacje? — spytał wprost.
 Major poruszył się niecierpliwie.
 — Mamy rozkaz jenerała Hallera na piśmie. To wystarcza.
 Rotmistrz wyszczerzył drobne ząbki w uśmiechu i poruszył przecząco głową.
 — Nie. Rozkaz dotyczy panów, ale nie mnie. Ja chcę służyć w wojsku polskiem, ale nie muszę, a nie będę służyć pod rozkazami ludzi, których kwalifikacji nie znam.
 — Cóż to? — żachnął się major. — Ja mam egzamin składać przed panami?
 — Jak pan chce! Ja jestem oficerem zawodowym, trzynaście lat służyłem w armji regularnej, przez cały czas wojny byłem na froncie, najochotniej służę wszelkiemi informacjami.