Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/272

mywać stosunki z prezesem Rady, naszym nieocenionym księdzem Danobisem —
 — Krótko mówiąc: Daliście się zbujać! — roześmiał się Niwiński.
 Kręcił się nieszczęśliwy ksiądz koło majora, doradzał mu coś, pochlebiał. Widząc, że major nie zwraca na niego uwagi, chciał się przynajmniej z honorem wycofać.
 — Majorze! — odezwał się poufale. — Idziemy teraz z bratem Niwińskim omówić jedną bardzo ważną rzecz. Jak wrócimy, to wam powiemy.
 Major poczerwieniał.
 — Proszę kssię-księdza! — odpowiedział, jąkając się z irytacji. — Jeśli to mma być ccoś wważnego w spra-sprawach wojskowych, to to mnie potrzebuje, a jjeśli nie w wwwojskowych, to-także nie ppotrzebuje!
 Ksiądz był przygnębiony.
 — Co ja będę robił? Ja przecie chcę pomagać! — mówił do Niwińskiego.
 — Zostanie ksiądz delegatem P.K.W. na gubernję ufimską, będzie tu ksiądz werbował, wyłuskwi wszystkich ludzi jacy tylko są, urządzi ksiądz dzień Orła Białego, będzie ksiądz — komisarzem politycznym!
 — Komisarzem! A, to co innego!
 Major jęczał.
 — Ten bataljon, co tu garnizonem stoi, dla mnie przepadł. Spróbuję wyciągnąć go stąd do obozu, ale wątpię, żeby mi się to udało.
 — Więc poco napróżno robić złą krew?
 — Muszę próbować.