Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/276

 Wyszukał sobie major Belebej — Rosjanie się nie zgodzili.
 Znalazł sobie Bugurusłan niedaleko Samary. Czeczek przyrzekł załatwić sprawę w sztabie rosyjskim — czekali całemi dniami — nie załatwiał. Już im wyznaczył audjencję, powiedział, że po nich przyśle — zapomniał.
 Inżynier wściekał się.
 — A bo Czeczka trzeba przypilnować! — mówił Niwiński.
 — Mam może czekać pod jego wagonem, jak ordynans?
 — To nie czekaj. Nie będziesz miał obozu. On myśli o bitwie, do obozów mu nie pilno.
 Wreszcie Niwiński skoczył do wszechpotężnego doktora Praszila.
 — Obóz w Bugurusłanie? — zdziwił się Czech. — Polacy chcą obozu w Bugurusłanie? Dobrze, ja to zaraz załatwię. Dlaczego Czeczek nie chciał załatwić? To przecież bardzo —
 Urwał.
 Rzecz prosta. Bugurusłan oddalony był zaledwie o cztery godziny drogi od Samary, czyli — wobec taktyki wojny kolejowej, polegającej na wielkich skokach — leżał tuż za frontem. Niwiński wiedział o tem i wskazywał na to majorowi, ale major twierdził, że bolszewicy nigdy Wołgi nie sforsują i tak mu już było do swego obozu śpieszno, że się uparł i za nic nie chciał od Bugurusłanu odstąpić.
 — Cóż poradzę? Major się uparł.
 Czech pokręcił głową.
 — Z tymi żołnierzami to zawsze to samo. Uparci. Jak dzieci. Jak się czegoś zacznie napierać,