Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/311

 Niwiński zaciekawiony zawrócił i szedł chwilę za nimi.
 Na jakimś wielkim placu oficer coś krzyknął, żołnierze zaczęli zachodzić sekcjami i stanęli wyciągniętą linią.
 — Katae — tutu! — rozległa się chrapliwa, gardłowa komenda.
 Żołnierze wzięli broń do nogi.
 — Sasage — tutu! Karabiny znowu wyskoczyły na ramiona.
 — On ich „herszteluje!“ — rzekł z uśmiechem jakiś żołnierz czeski do swego kolegi.
 — Kata — e tutu! Ja — sumé!
 Żołnierze przybrali pozycję „spocznij“.
 — Kio — tuké!
 Wszystko stanęło sztywne, wyprostowane.
 Oficer z nabożeństwem ucałował szablę i, wsunąwszy ją w żelazną pochwę, krzyknął:
 — Ja — sumé!
 Obchodził front, rozmawiał, pokazywał coś, tłumaczył.
 Ciemne twarze, podkreślone białem futerkiem, uśmiechały się, czerwień grała, broń lśniła w słońcu.
 Był to pierwszy w Irkucku oddział japoński, pierwszy spotkany wreszcie przez Polaków oddział wojsk sojuszniczych.
 W kawiarni „misjonarz” burzył się.
 — I i i, takie to pokraczne dziwolągi! — paplał, wzruszając ramionami — Makaki, psiokrew, dranie żółte... Jo ta patrzyć na nich nie moge... Pogany, psiejuchy... Słyszołeś, Niwiński, jak ten ich oficer komenderował? Tygrysim głosem cosik zawył! I że oni to to rozumiejo!