Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/315

tem, że udaremniliśmy w zarodku wszelkie próby organizowania zbrojnych oddziałów polskich na Syberji. — Patrz, czytaj własnemi oczami.
 „Misjonarz“ osunął się na stołek.
 — W imię Uojca i Syna i Ducha świętego — to zdrajcy!
 — Nie, to tylko krętacze, geszefciarze chińscy — rzekł Niwiński.
 A widząc osłupiałą minę „misjonarza“, roześmiał się i potrząsnął nim mocno.
 — Zbudź się, człowieku! Przecie oni niczego nie zdusili! Dywizja polska na Syberji stoi!
 — Ty ich lekceważysz, a oni mogą nam dużo jeszcze nieprzyjemności narobić!
 — Pewnie że mogą. Ale na tem nie zależy. Kazano nam robić tu wojsko — zrobiliśmy, cośmy mogli. Teraz niewątpliwie nad całem wojskiem obejmą komendę Franzuzi — zadanie nasze z tą chwilą właściwie się kończy. Więc cóż mnie może obchodzić komitet charbiński?
 — Obawiam się tylko, żeby oni nie narobili jakich intryg u sojuszników i nie odepchnęli nas od wojska...
 — To bardzo może być, tem bardziej, że wojsko nasze będzie się chciało z pod naszej władzy wyzwolić... Wojsko nie chce żadnego komitetu, wojsko chce jenerała...
 — Jakto? To my będziemy robić, a drudzy mają z tego korzystać?
 — Ażebyś wiedział. I dobrze będzie, jeśli nas za to, cośmy zrobili, nie sponiewierają...
 Wtem przyszła fatalna wieść: Samara padła!
 — Co teraz będzie z dywizją? — zaniepokoił się Niwiński.