Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/358

 — Co takiego? — pytał Niwiński, nie rozumiejąc.
 — Flagę polską mi daj. Jutro wielka parada, powinna tu być polska flaga... Każę wywiesić na gmachu sztabu... Zawieszenie broni.
 — Gdzie? Na bolszewickim froncie?
 — Nie! Na froncie francuskim! Niemcy poddają się, proszą o pokój! Wilhelm uciekł.
 Silnie ścisnął mu rękę.
 — Niwiński! — mówił, patrząc mu mocno a filuternie w oczy swemi czarnemi, wielkiemi oczami. — Są Czechy, jest Polska teraz.
 Iskierki w oczach.
 — Teraz możemy już prać się o Cieszyn!
 — Z przyjemnością! — roześmiał się Niwiński — Wojny łączą!
 — Flagę mi daj! I na paradę przyjdź tu jutro rano, do sztabu. Weź wszystkich swoich oficerów. Będzie defilada.
 — Dziękuję ci za pamięć!
 Czeczek był zawsze wierny!
 Poleciał Niwiński do swych wagonów „flagę“ robić!
 — Z czego my tę flagę zrobimy? — kłopotał się Curuś.
 — Musisz, Curuś, amaranty poświęcić — naszyje się orła —
 — Orła? Jabym myślał tylko flagę — barwy narodowe —
 — Zanadto podobne do czeskich — właściwie identyczne, bo amarantu w heraldyce niema, jest tylko czerwony kolor... My zrobimy inaczej... Z dwuch prześcieradeł wykroi się dwa duże orły