Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/59

chwili i jakby zawstydzeni Niemcy, wrogowie i prześladowcy w domu, w okopach, w obozach jeńców i nawet tu, znowu w szeregach nieprzyjeciół, z bronią w ręku, znowu godzący na wolność i życie.
 Wielką urazę i wielki żal mieli Czesi do Rosjan, do tych braci Słowian, z którymi jeszcze tak niedawno walczyli razem przeciw Niemcom, a którzy teraz za marne „kierenki“ sprzedawali ich tym właśnie swoim wrogom. Ale żołnierz czeski uważał Rosjanina za nieuświadomionego barbarzyńcę i nie mścił się na nim. Zdarzało się nieraz, że Czech, wziąwszy do niewoli Rosjanina i wykłóciwszy się z nim, dzielił się z nim machorką i puszczał go wolno z łagodnem napomnieniem:
 — Nu, stupaj bolwan k czortu a to plocho budiet!
 Ale na widok Niemców i Madjarów w egzaltowanej duszy tych żołnierzy rewolucyjnych budziła się mściwa nienawiść i wołało znów prastare hasło husyckie:
 — Bijte, ubijte, nikoho neżiwte!
 Więc i teraz zasępiły się twarze żołnierzy czeskich.
 — Poco ich prowadzicie, „duraci!“ — krzyknął ktoś z drezyny do konwoju.
 — Sztykiem te swolocz, sztykiem! — wołał drugi.
 Zaś konwoj popędzał jeńców, chmurny i zły, jakby sobie to zajęcie poczytywał za hańbę.
 Nieco dalej spotkano maszerujący na pozycję bataljon czwartego pułku.