Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/65

Być może — zginie teraz. Ale jakże nie iść, jeśli nawet czescy artylerzyści, nie zajęci przy działach, żołnierze taborów, nawet sztaby poszły się bić? Będzie on, gość ich, w takiej chwili wyskrobywał kociołki w kuchni eszelonowej? Albo może będzie się chował za ich plecami, gdy oni mają iść umierać?
 Ogień karabinów maszynowych wzrastał. Po prawej ręce zerwał się krzyk, jak gdyby w oddali zakrakało stado kawek. Równocześnie zadudniły karabiny maszynowe samochodu pancernego.
 W tej chwili leżący na górze oficer dał znak dłonią.
 — Smirno! — rozległa się komenda.
 Ludzie zerwali się, poprawili na sobie rynsztunek, ujęli w ręce broń.
 — No, z Bożą pomocą, Tondo! — rzekł ktoś drwiąco.
 — Wolę z granatami! — odpowiedział zuchwały szept.
 — Pan Bóg jest z drzewa! — buntował się trzeci.
 — Bracia — ku przedu! — rozległa się komenda.
 — Chłopcy! — wołał jakiś młody chorąży do swego plutonu. — Kto chce jeszcze zobaczyć mamusię-Pragę, niech mi leci naprzód, jak na wyścigach!
 — Dobrze, bracie praporcziku!
 — Hurra!
 Tyraljera jednym susem wyskoczyła z wąwozu i z gromkim okrzykiem rzuciła się naprzód.