Strona:Jerzy Bandrowski - Osaczona i inne nowele.djvu/143

 Była to pustka ale nie martwa, lecz powolne życie ogromu, życie, dla którego tysiąclecie jest jednym dniem. Przez powietrze migały jakieś fale świetlne drżące i migotliwe a przestrzenią niósł się długi, nieustający ton, to niby ryk groźny, to niby błagalna modlitwa.
 Naraz jak lękliwy krzyk kani, uderzyło o uszy Ikara jakieś niemiłe wołanie.
 To ojciec, migocąc skrzydłam i, wołał go do siebie.
 W krzyku ojca dzwoniła jakaś mała, dziecinna obawa.
 Ikar uśmiechnął się i zawisł na chwilę w powietrzu.
 Zwinął dłonie w trąbkę i począł wołać:
 ... Skrzydła mi dałeś... panem zrobiłeś mnie przestworzy słonecznych... a teraz chcesz... abym wrócił... z tobą między ludzi... i deptał... z trudem... memi stopami... twardą ziemię...
 Głos jego jasny dźwięczał w powietrzu, jak śpiew srebrnej trąby.
 — Jesteś jak dąb zrosły z ziemią... Im wyżej strzelasz w niebo koroną... tem głębiej... zapuszczasz korzenie... Jam jest jak myśl boska... która... raz zrodzona... bogiem jest...
 I zwolna począł się wznosić w górę, śpiewając:
 — O Apollon! Apollon! Opiekunie błądzących!
 Panie bezkresnej przestrzeni...
 Który blaskami oka złotego, pełnego miłości, opromieniasz szukających cię w nieskończoności...