Strona:Jerzy Bandrowski - Osaczona i inne nowele.djvu/17

działa, gdy zeszli z plantu i szli jedno za drugiem wąską ścieżyną polną.
 — Na korzyść?
 — Nie wiem. Utyłeś trochę i zdaje się, jakbyś spoważniał. Dawniej wyglądałeś — dziko. Masz i tak bardzo ruchliwą twarz, ale teraz wyglądasz, jakbyś ją zaścielił jakimś dobrodusznym uśmiechem. Jeśli to naturalne — to dobrze.
 — A jeśli maska?
 — I czegóż ty miałbyś się maskować? — zwróciła się Hela do ciotecznego brata.
 — Jak silnie akcentujesz to „ty“... Mam wrażenie, jakbyś przez to chciała powiedzieć, że sama masz powody do maskowania się.
 — Och, moja maska jest najzwyklejszą w święcie maską młodej panny. Jestto tak zwana „przyzwoita“ mina. Wciąga się ją na twarz.
 — Pourquoi faire? — spytał Wicio.
 — Ot, jak woalkę.
 — Czy ty, Wiciu, jesteś z życia zadowolony? — spytała pani Walerya.
 — Hm. Właściwie nie. Tłumaczę sobie to jednak moją młodością, to znaczy brakiem świadomości tego, co robię. Młodzi są przeważnie z życia niezadowoleni. Prawda, Helenko?
 — O! Rozumie się.
 — Widzi wujeńcia. Nawet ona zgadza się ze mną.
 — „Nawet“. Czy ty sądzisz, że mi tak dobrze?