Strona:Jerzy Bandrowski - Osaczona i inne nowele.djvu/181

złą sławą cieszyła się w dzielnicy; więc to powiedzenie miało być bardzo dowcipne i jadowite.
 — Kto tylko z psami żyje, jużci nie może wiedzieć, co się w świecie dzieje! — bryznął znowu aptekarz.
 — Lepszy pies, niż głupi człowiek!
 Aptekarz zwrócił na kupca swe jasne, wodniste oczy i poruszył wargami, jakby co przeżuwał. Już otwierał usta do odpowiedzi, która byłaby bardziej gorzką od chininy, gdy nagle jego partner krzyknął:
 — Szach, szach!
 — Powolutku, panie sędzio, powolutku! — zaczął partnera mitygować aptekarz. — Gdzie Rzym, gdzie Krym?
 I zapomniawszy o kupcu zajął się grą.
 Kupiec rozgniewany zapłacił i wyszedł.
 — Noga nasza tu więcej nie postanie, rozumiesz Mikońciu?
 Pies nic nie odpowiedział, ale posmutniał. Znajomi kupca dawali mu tu po kawałku cukru lub bułeczki z masłem; trzeba się teraz będzie wyrzec przysmaków.
 A kupiec zły, szedł i gderał. Gderał na cały świat, na ludzi, na wojsko, na złe czasy. I pewnie, jak się było nie gniewać? Taki ładny czas, a on się tu wałęsa po dusznych uliczkach, zamiast siedzieć pod drzewami, oddychać świeżem powietrzem i przyglądać się tylu ciekawym rzeczom.
 Zamyślony, ani nawet nie zauważył, jak minął