Strona:Jerzy Bandrowski - Osaczona i inne nowele.djvu/208

 Kiedy otworzyłem oczy, ujrzałem, że jestem sam.
 I zdawało mi się, jakby powietrze drżało jeszcze jakimś żałosnym jękiem.
 Może to ja krzyczałem?
 Na rżyskach drżała srebrna pajęczyna, lipa zaczęła już zasypywać ziemię złotymi dukatami, jarzębina ustroiła się w pęki czerwonych korali.
 Przechadzałem się po małym ogródku z jednym z moich młodych przyjaciół.
 W ogrodzie płonęły gorącemi barwami wielkie, jesienne kwiaty, wzdłuż ścieżki szeregiem stały przekwitające, smukłe, białe malwy.
 — Nie dobrze opowiadasz — mówił cicho mój młody przyjaciel. — Cóż było z tą złotą powiastką?
 — Nie da się to dobrze opowiedzieć.
 — Nie wierzę w twoje złote ptaki.
 — Zaczekaj. Jednej wiosny widziałem tu wędrowca. Stał i oparłszy się łokciem o nizkie ogrodzenie, patrzył w mój ogród. Ale w jego oczach świeciła gorączka, tęsknota, która przesłaniała mu czarnym tumanem najpiękniejsze róże. Takie oczy muszą mieć ci, którzy szukają złotych ptaków.
 — Cóż z tego?
 — Ty masz takie oczy.
 Mój młody przyjaciel odwrócił się odemnie z niechęcią.
 — Któżby wierzył w jakieś złote ptaki — rzekł po chwili.