Strona:Jerzy Bandrowski - Osaczona i inne nowele.djvu/223

 — Dziadziu!
 — Co?
 — Ja się nudzę... Niech mi dziadzio opowie bajkę!
 — A będziesz grzecznie słuchał?
 — Będę.
 — No, to bądź cicho!
 Dziaduś głaszcze go po główce. Takie włosy miała nieboszczka...
 — Daleko, daleko był jeden święty zakonnik — zaczyna cichym głosem. — Był taki święty, że ptaszki nawet nie bały się go, latały ćwierkając koło jego głowy, siadały mu na ramionach lub na dłoni, dziubiąc okruszyny chleba, które im podawał.
 — A to był dobry święty! — chwali Ada.
 — A dobry. Nazywał się święty Franciszek...
 Ada słucha. Z drugiego pokoju wkradł się za nim cicho Białas, wielki angorski kot, ulubieniec Dziuni. I on podszedł ku dziadzi, a mrucząc swój pacierz, ociera się o jego nogę, błyszczącemi oczami rozgląda się w zmroku i przez życzliwość dla Ady słucha cierpliwie legendy o świętym Franciszku...