Strona:Jerzy Bandrowski - Osaczona i inne nowele.djvu/48

 — Właśnie. Dawniej sypiałam bardzo mało, a teraz, prawie wcale nie sypiam.
 — W takim razie, jeśli wujeńcia pozwoli...
 — Chcesz mi dotrzymać towarzystwa? Dziękuję ci. Zmęczyłeś się zapewne przejażdżką — a potem — może na ciebie czekają „w kasynie“....
 — Mogę odejść tylko jeżeli wujeńcia chce być samą.
 — Ależ nie, zostań, porozmawiamy. Może się wina napijesz? Jest w kredensie, na górnej półce, ledwie otworzona butelka. Nie obawiaj się, dobre, francuskie, nie strujesz się... Ja przecież znam twoją podejrzliwość w tym względzie, możesz mi zaufać.
 — Oho! — myślał Wicio, sięgając po butelkę. — Rozprawa będzie ciężka, skoro nawet baterya ustawiona. A la bonheur!
 Nalał sobie kieliszek wina, spróbował i zapaliwszy papierosa, zaczął chodzić po pokoju.
 — Pamięta wujeńcia? Ile nocy przegawędziliśmy w ten sposób! Byłem w tedy jeszcze młodym, siedmnastoletnim chłopcem.
 — Przeklinałeś mnie zapewne w duchu, że ci się nie dałam wyspać.
 — O nie, mam z tych czasów jak najmilsze wspomnienia. Noc sprzyja takim gawędom. Nadaje im bardzo subtelne, literackie zabarwienie.
 — Literackie?
 Praw a brew pani Waleryi drgnęła nieznacznie.
 — Bezwątpienia wujeńciu. Najlepszy dowód, że