Strona:Jerzy Bandrowski - Osaczona i inne nowele.djvu/55

 — Jabym tam został choćby cały miesiąc, ale Adaś nie wytrzyma.
 — O, nie wytrzymam! Zobaczymy!
 — A no, załóżmy się, że nie wytrzymasz trzech dni
 — A załóżmy się. O co?
 — O dziesięć reńskich!
 — Dziesięć fajgli? Stoi!
 — Co też ty, Wiciu, mówisz! Trzy dni! Dwadzieścia pięć reńskich stawiam, nie dziesięć!
 — Widzisz, nawet mamusia stawia!
 — Przyjmuję!
 — No, toś przegrał trzydzieści pięć fajgli! Dawaj!
 — Poczekajmy, Adasiu, jak wrócimy z Polanicy.
 — Jak wygram, to dwadzieścia pięć reńskich dostanie Adaś — dodała pani Walerya.
 — Kiedyż pójdziecie?
 — A jutro, do dnia. Niech mamusia dziś jeszcze pośle wiktuały!
 Przeciw polowaniu wuj nie miał nic. Zapowiadał wprawdzie chłopcom, że o rogacza będzie trudno, ale ostatecznie — poszedł spać, zalecając ostrożne obchodzenie się z bronią.
 Na drugi dzień chłopcy pożegnali się z matką i ze strzelbami na ramieniu ruszyli w góry.
 Droga do Polanicy nie była ani zajmująca ani ładna. Wąska ścieżka biegła nad brzegiem strumienia górskiego, po pod zboczami gór, gubiąc się cza-