Strona:Jerzy Bandrowski - Osaczona i inne nowele.djvu/60

 Góry były nieme i ciche.
 Naraz huknął głośny strzał.
 Wicio poznał sztucer Adasia.
 Echo niby toczącej się na dół lawiny górskiej rozprysnęło się po stokach i wsiąknęło w lasy, jak w kobierzec.
 — Cóż u dyabła, czyżby się natknął na rogacza? — zdziwił się Wicio.
 Drugi strzał, trzeci.
 Setki gromów zahuczały w kotlinie.
 — O, wesoła zabawa! — myśli Wicio.
 Znowu strzał i znowu.
 — Chyba on barany strzela!
 Młody człowiek, zaciekawiony, rzucił się na dół i w niespełna pół godziny był już przed leśniczówką.
 — Ale grzmiało, słyszałeś? — wołał ucieszony Adaś. — Strzelałem do celu!
 — Będziesz ty teraz widział rogacza! — sarkał Wicio.
 Zgłodniali i zmęczeni zjedli na werandzie kolacyę i rozmawiali, przyglądając się widnej z daleka Babiej Górze, która przed nocą otulała się opalowej barwy mgłami.
 Las spał, kiedy układali się do snu na siennikach sianem wypchanych.
 — Wilgoć tu, czujesz? — zauważył przewracając się na posłaniu Adaś. — I łóżko tak trzeszczy... Psia mać, ja nie mogę spać bez materaca...
 — Co byś tam dziwaczył — uspokajał go Wicio.