Strona:Jerzy Bandrowski - Osaczona i inne nowele.djvu/62

tycznie wałęsał się po lesie. Rogacza nie było. Wreszcie zaproponował, żeby iść naprzeciw posłańca, który miał przynieść obiad.
 — Pieczeń i leguminę możemy przecie zjeść na zimno — tłumaczył Wiciowi — a nie będziemy tak długo czekali.
 Posłańca spotkali w połowie drogi. Zjedli obiad i Adaś postanowił wrócić do Podlesia.
 — Niema sensu jeść wszystko zimne, kiedy można jeść ciepłe! — rozumował. — Chce mamusia rogacza, to niech da Zagrabińskiemu parę reńskich, on z pewnością przyniesie. Ale nam nie chce żadnego pokazać, bo niby od nas nie wypada mu brać, a wiem, że ci panowie, którzy przyjeżdżają z Wiednia na polowanie, płacą mu po dziesięć reńskich od strzału.
 — Masz słuszność.
 — Więc wracamy.
 — Halt! Dawaj dziesięć reńskich.
 — O jej! Zapomniałem o tym zakładzie! Wiciu spuść na pięć reńskich!
 — Nie mogę.
 — Dziesięć fajgli — to nie w kij dmuchał.
 — Ha, to wracaj do Zagrabińskiego.
 — Półtory mili! Dziękuję. Cóż robić!
 Westchnął i sięgnął po portfel.
 — I to się nazywa młody człowiek! — drwił Wicio. — Myśliwy! Dziesięć reńskich daje, byle tylko nie musiał iść na polowanie.