Strona:Jerzy Bandrowski - Osaczona i inne nowele.djvu/64

tego, że mnie wujeńcia wtajemniczyła w te sprawy, bo widzę, że wujeńcia poomacku szuka drogi...
 — Jemu tu nie może być źle. Jest przecie w domu! — odpowiedziała pani Walerya stanowczo.
 — Ha, to ja się omyliłem! — urwał naraz Wicio.
 — Tak, omyliłeś się — mówiła pani Walerya spokojnym, zimnym głosem. — Adaś jest dzieciak, nie zdający sobie sprawy z tego, co robi. Adaś jest dzieciak, dzieciak, dzieciak!
 Głos jej się złamał, zakrztusiła się łkaniem.
 Wicio podbiegł ku niej — zachwiała się na nogach.
 Posadził ją na fotelu i pogłaskał pieszczotliwym ruchem po ręce.
 — Wujeńciu — nie trzeba! Taka dama dumna, wyniosła, panująca nad sobą — traci wujeńcia linię. Trzeba być naprawdę konsekwentnym. Trzeba być z marmuru, a nie udawać tylko marmur, jak gipsowa karyatyda.
 Ale pani Walerya już przyszła do siebie.
 — Dziękuję ci, Wiciu! dziękuję. Idź spać, późno już bardzo, jesteś z pewnością zmęczony. Dobranoc.
 — Nie potrzebuje wujeńcia czego?
 — Nie, nie, wszystko mam przygotowane, pod ręką. Dobranoc.
 Pocałował ją w rękę i wyszedł. Słychać było, jak schody skrzypiały pod jego stopami, potem zgrzytnęły zawiasy.