Strona:Jerzy Bandrowski - Osaczona i inne nowele.djvu/83

 Usiadł na fotelu na biegunach, obtarł zmoczone wąsy i rozcierał zmarznięte ręce. Lampa, przysłonięta abażurem z zielonej bibuły, rzucała jasne światło na stół, pokryty czystym, kolorowym obrusem; reszta pokoju pogrążona była w półmroku.
 — Nie masz pojęcia, co za pluta na dworze. Istotnie, trudno uwierzyć, aby ktoś w taki czas wychodził z domu... a jednakże są ludzie, są, którzy dziś nie mają dachu nad głową. Jak to być może? — pyta się człowiek sam siebie. Nieszczęście ludzkie jest bezdenne.
 Śnieżkowa milczała.
 Śnieżko zapalił papierosa i zamyślił się, zapatrzywszy się w płomień lampy.
 — Gdzie gazeta? — spytał po chwili.
 — Na stole w twoim pokoju.
 Śnieżko przyniósł sobie dziennik.
 — Czy doktór jest w domu? — spytał, siadając znowu w fotelu i rozkładając gazetę.
 Śnieżkową zirytował jego spokój.
 — Skądżeż ja to mam wiedzieć? — odpowiedziała niechętnie. — Chodzę do niego, czy co?
 — Więc nie wiesz? — rzekł bezmyślnie Śnieżko, zaczytany w dzienniku.
 Przez chwilę panowało milczenie.
 Śnieżkowa patrzyła na spokojną, pogodną twarz męża, na jego połyskującą w cieniu łysinę, na chudą, długą rękę, którą machinalnie kręcił wąsa. Zupełnie spokojny. Nietylko, że nie czuje jej męki