Strona:Jerzy Bandrowski - Osaczona i inne nowele.djvu/84

i utrapienia, ale nawet nie poczuwa się do żadnej winy.
 — Sam wracałeś? — spytała nagle nieswoim, drżącym głosem.
 — Co?
 Zaczerwieniła się i milczała. Trudno jej było powtórzyć pytanie.
 — O co się pytałaś? — mówił Śnieżko, składając dziennik. — Nie. Podprowadziła mnie pani Helena.
 — Dziwna pora do przechadzki, zwłaszcza z obcym mężczyzną...
 Czuła, że nie powinna była tego mówić, ale nie mogła zapanować nad sobą.
 Śnieżko spojrzał na nią niechętnie.
 — Migrenę dziś ma i wyszła się przejść, — rzekł spokojnie, — a już ja chyba obcym nie jestem.
 — Nie wiem, jakie stosunki łączą cię z panią Heleną, w każdym razie jest wdową i powinna na siebie uważać.
 — Zapominasz, Zosiu, że ja jestem żonaty — uśmiechnął się Śnieżko.
 — Bóg wie, kto z nas o tem zapomina!
 — Zosiu, Zosiu! Nie wstyd ci?
 Widział, jak skulona na krześle drżała, zasłonięta chustką, tak, że nawet twarzy jej nie było widać.
 — Doprawdy, nie rozumiem, skąd ci podobne myśli do głowy przychodzą, — mówił łagodnie, —