Strona:Jerzy Bandrowski - Osaczona i inne nowele.djvu/89

soce ryzykowne. I ostatecznie, czy człowiek jest po to, aby się prędzej, czy później żenił?
 — Więc cóż ma robić?
 — Tak, co ma robić? — powtórzył Bryl, patrząc na nią oczami tak beznadziejnie znudzonemi że, spojrzawszy w nie, straciła naraz wątek myśli!
 Śnieżko patrzył ciekawie na jego ostrą, bladą twarz, z długim, cienkim, garbatym nosem i trochę skośnemi, kociemi oczyma. Widać w niej było wyraz niewypowiedzianej nudy i znużenia.
 — Czy pan zawsze był taki?
 — To znaczy, czy się zawsze nudziłem? Nie. Dawniej miałem dużo dobrej woli, brałem wszystko za dobrą monetę, twierdziłem, że życie jest ogromnie ciekawe i zajmujące.
 — I zwątpił pan?
 — Nie. Nabrałem pewności. Oto niema na co czekać, niema się czego spodziewać.
 — Musiał pan dużo przejść — odezwała się Śnieżkowa.
 — Właśnie przeciwnie, proszę pani, nic nie przeszedłem.
 Nastała chwila milczenia.
 — Czy Bryl mówi szczerze, czy też pozuje? — myślał Śnieżko, pijąc herbatę i paląc papierosa. — Dlaczegóżby miał pozować? Zapewne, niema się czego spodziewać od życia. Jestto przecież szablon, który zapełnić musi człowiek sam.
 Myśl ta zrobiła mu pewną przyjemność.