Strona:Jerzy Bandrowski - Osaczona i inne nowele.djvu/96

można pędzić takie wiecznie świąteczne życie, pełne obietnic subtelnych rozkoszy, nieprzeczuwanych wrażeń...
 Nie, nie puści tam Jasia samego! Pójdzie, choćby zęby nie wiem jak bolały!
 Śnieżko stoi przed nią i wykłada jej coś, gestykulując rękami i uśmiechając się do niej.
 — Jasiu! — szepce pani Śnieżkowa.
 — Co takiego?
 Patrzy na nią, zdziwiony, ale uśmiech nie znika z jego twarzy.
 — A gdybym ja jutro iść nie mogła, tobyś poszedł?
 Ten jego uśmiech!
 Jak kopnięty znienacka pies, podtuliwszy pokornie ogon pod siebie, pełza i znika gdzieś w czarnych otchłaniach źrenic.
 — Zosiu, — mówi z niechęcią Śnieżko, — przecież nie wypada inaczej. Jestto coś w rodzaju nieoficyalnego pożegnania. Panna Henryka wyjeżdża na rok, pani Helena na miesiąc... A jeśli bez ciebie mogę chodzić na lekcye...
 Pani Śnieżkowa kiwa smutno głową.
 Wiedziała!
 I znowu z oczu jej tryskają łzy.
 — Zosiu, Zosiu! Serca nie masz! Czy nie widzisz, jak mnie to wszystko męczy? Pocóż sama siebie tak dręczysz? Skądże to? Mój Boże, mój