Strona:Jerzy Bandrowski - Pielgrzymi.djvu/131

i piosenkami. Helenka aż się kurczyła ze wstrętu na krześle, a Zaucha zaciskał pięści i zgrzytał zębami. Lada chwila mogła wybuchnąć awantura — bo czuł, że kiedyś straci panowanie nad sobą.
 Jednakże i tu przyszło wreszcie zbawienie. Było to na kawie u państwa Skowrońskich. Był radca, Niwiński, Helenka. Zaucha tłumaczył radcy, że Buchajłę usunąć musi.
 — Cóż ja zrobię!—rozkładał ręce radca. — Dalibóg, wszystkie pokoje mam zajęte, a z Buchajłą. nikt mieszkać nie zechce, bo on jest „apasz"...
 — Dlatego nam go pan wsunął pod bok ?
 — Tu miałem miejsce...
 Zaucha zaczerwienił się, wstał i chciał coś mówić, ale Niwiński skinął na niego ręką, dając mu znak, aby milczał.
 — A jeśliby się miejsce znalazło — zapytał — to-by go pan usunął?
 — Ha, oczywiście, to zależy...
 — Przypuśćmy, że ja odstąpię swój pokój i przeniosę się do Lesowego. Tam jest miejsce na dwóch ludzi...
 — A gdzież pan tu będzie mieszkał? — spytała zdziwiona Helenka.
 — Sprowadziłbym się do wspólnego pokoju, o ile pani nie miała-by nic przeciw temu — odpowiedział Niwiński, patrząc jej w oczy swemi spokojnemi, zielonawemi oczami.
 Ale dziewczyna aż się zarumieniła z radości.
 — Przeciwnie, bardzo byłoby mi przyjemnie! Przecież pan w każdym razie jest lepszy od Buchajły !
 — Dziękuję pani — rzekł z ledwo dostrzegalnym uśmiechem w-oczach.
 — Tylko że ja nie wiem, czy to wypada, aby tak elegancki młodzian, jak niezrównany nasz poeta mieszkał tak blisko...
 — Ale apasz może mieszkać, co? — ostro odpowiedział radcy Niwiński. — Dość tego, kochany