Strona:Jerzy Bandrowski - Pielgrzymi.djvu/135

 — Ale też pan zdrowo bije, niech pana szlag trafi! — wyjąkał wreszcie.
 — Ano, widzi pan, czasem można trafić na silniejszego — tłumaczył mu uprzejmie Niwiński.
 — Silniejszy to pan nie jest, tylko pan wi gdzie bić!
 — Nie zaczepiałem pana.
 — Czasem si człowiek pobije... Przejdzie to — przyjdzie drugie...
 Zaczął drzemać, a po chwili usnął.
 A kiedy się zbudził, Niwiński kazał mu wstać i pozamiatać.
 — Zamiataj sy pan sam! Ja nie pański lokaj!— oburzał się stary.
 — Ja będę zamiatał jutro — odpowiedział mu stanowczo Niwiński. — To są pańskie śmieci i pan je wymieść musi. Po sprawiedliwości. Musi być porządek, ja w chlewie mieszkać nie myślę. I te śledzie muszą stąd iść „ won“... Jak się mieszka z drugimi, to trzeba na nich uważać...
 To mówiąc, ściągnął starego z łóżka i wcisnął mu miotłę do ręki.
 Buchajło zamiótł — ale na drugi dzień spakował swoje manatki i wyprowadził się.
 Tak się skończyła wojna Lesowego z Biełowem.