Strona:Jerzy Bandrowski - Pielgrzymi.djvu/192

akompaniować bezwgzlędnie każdemu tonowi barwami, rozumie pani?
 — Nie. f
 — Spodziewałem się tego. Ale to nic nie szkodzi. Wogóle — głupio, że używam barw stałych. Ale jakże zrobić to inaczej? Chyba ponalepiać jeszcze jakieś różnobarwne centki. Myślę o tem. Choć swoją drogą niepokoi mnie inny problem. Wie pani jaki?
 — Skądże ja mogę wiedzieć?
 — To ja pani powiem. Widzi pani ten kałamarz? Jest kwadratowy. A widziała pani okrągłe kałamarze?
 — Widziałam.
 — A płaskie?
 — Owszem, także widziałam. Są różne.
 — Otóż teraz mnie pani rozumie. Ja, widzi pani, chciałbym dla kałamarza wymyśleć nową formę — nie kwadratową, nie kulistą, nie okrągłą, nie płaską.
 — No to jaką? — zdziwiła się Helenka.
 — Taką — wie pani — kałamarzowatą!
 Helenka zakłopotana i przykro zdziwiona wzruszyła ramionami. Zaś Niwiński mówił patrząc na nią z miną pełną skupienia:
 — Kałamarzowatą — to znaczy taką formę, w której mieściłyby się wszystkie formy kałamarzów, w której jednak nie byłoby nic innego. Kałamarz absolutny — rozumie mnie pani? Taki kałamarz, żeby on był i płaski i okrągły i kwadratowy, a zarazem żeby nie był ani płaski, ani kwadratowy ani okrągły, ani kulisty.
 — A czy to możliwe? — powątpiewała Helenka.
 — Rozumie się — najlepszy dowód, że mi to przyszło na myśl. I oto tu dopiero zaczyna się moja męka. Nie mogę sobie dać z tem rady.
 — Może ja panu co pomogę?
 — Któż wie — być może! Proszę pani, niech mi pani powie — jakiego koloru jest kałamarz?