Strona:Jerzy Bandrowski - Pielgrzymi.djvu/193

 — Czarny.
 — Ale skąd! To tylko szkolne kałamarze są czarne. A białego pani nigdy nie widziała?
 — Zapewne widziałam...
 — A szklannego, rżniętego i promieniejącego jak kryształ?
 — Oczywiście, że widziałam... Są różne kałamarze...
 — E, to ja wiem, ale jakiego koloru może być mój kałamarz absolutny? Aus kapelusznik! Na to niema odpowiedzi!
 I tu Niwiński rozłożył ręce, z rozpaczą spoglądając na pannę Olszewską.
 Helenka patrzyła na niego przez chwilę zaniepokojona, a potem westchnęła, zaczerwiniła się zlekka i rzekła mu wprost:
 — Panie Wojciechu! Wie pan co? Albo pan sobie ze mnie kpi, albo pan ma kręćka. Obaj z Józefem dziwaczejecie w tej kolonji.
 Niwiński zmieszał się trochę.
 — Przypuśćmy, że pani ma po części rację.
 — To jest w której części?
 — Chciałbym panią trochę zabawić, poniekąd dziwaczeję, faktycznie jednak — bawią mnie te ko-lorki i niech mi pani wierzy, że się na nich uczę...
 — Panu życie mija na bawieniu się papierową bibułą — zniecierpliwiła się naraz Helerka. — Tak przecież nie może być!
 — Naprzód, że może być. A pote n — choćby nawet pani miała rację — to cóż z tego!
 Helenka zmieszała się i z rozpaczą spojrzała w okno, a potem zaczęła mówić z bohaterskiem postanowieniem :
 — Pan musi wyjechać stąd! To niema sensu. Ja się panu już oddawna przyglądałam — i doprawdy — pan zmienia się w jakiegoś Kosteluka czy...
 — W Buchajłę!
 — Zęby pan wiedział! Taksamo jak on włóczy