Strona:Jerzy Bandrowski - Pielgrzymi.djvu/194

pan ze sobą te swoje imienne „klajnikajty“ i nic pan nie robi...
 — O! — jęknął Niwiński.
 — No bo tak! A pan jest poeta! Pana szkoda! Niwiński podsunął jej taburet drewniany, obciągnięty płomienisto-szkarłatną bibułką.
 — Niech pani siada — rzekł grzecznie.
 Ale panna Helena z zakłopotaniem spojrzała na kwadratowy płomień.
 — Doprawdy, boję się.
 — Boi się pani sparzyć? Nie, to zimne, nie pali.
 Helenka roześmiała się i usiadła.
 — Teraz niech mnie pani słucha.
 Wlepiła w niego poczciwe, szczere oczy, karę oczy.
 — Ja o tem wszystkiem sam oddawna myślę — mówił Niwiński.— Rozumiem, że trzeba wyjechać!...
 Panna zaczerwieniła się.
 — Więc niech pan jedzie! — bąknęła.
 — Pojedzie! Tak — nic; kupił bilet, wziął dwie bułki z szynką, pojechał i został „wielkim" człowiekiem. — To oczywiście — ogromnie proste. A pani ze mną pojedzie?
 — Jakże-ż ja mogę? Po co?
 — No więc po co ja mam jechać?
 — A cóż my znów mamy ze sobą wspólnego?
 — Coś nie coś. Nie mówię o tem, że — jak dzieci — całujemy się po kątach...
 — Wie pan, ze słabości szydzić...
 — To nie jest żadna słabość, to jest siła. Ale— nie mówiąc o tem — pani przecie wie, że my się kochamy!
 — My?
 Młoda dziewczyna aż się przelękła.
 — Nie! Rozumie się! Pani myślała, że ja się w pani kocham nieszczęśliwie! Oczywiście — wierzę! Albo też — że pani kochała się nieszczęśliwie we mnie. To jest jeszcze prawdopodobniejsze. Wogóle po tych sześciuset osiemdziesięciu siedmiu ca-