Strona:Jerzy Bandrowski - Pielgrzymi.djvu/195

łusach to wszystko jest tak zawikłane i nieodgadnione.
 — Niechże pan nie wypomina!
 — Dobrze — ale jakże ja się teraz bez tego obejdę?
 — Bez czego?
 — Bez pani. Pani się zdaje na przykład, źe pani nie jest potrzebna, tylko — do całowania. A kto mi zrobi śniadanie?
 — E, to już znowu! — żachnęła się Helenka.
 — Niechże pani się zastanowi! Wyjechać! Bez pani? Ani śniadania, ani szczęścia, ani pocałunków — nic — sami warjaci na świecie...
 — Bez szczęścia nie może być?
 — Hohoho! — roześmiał się głośno Niwiński. Więc ja miałbym tak sobie szczęście zostawić pod cudzemi drzwiami, a sam iść w świat — jak dziad — co?
 — Co panu właściwie na mnie zależy?
 — Tyleż właśnie, co pani na mnie.
 — Nic nie wiadomo... wojna...
 — Dlatego też... Bo nic mi więcej nie wiadomo, oprócz tego, że jest nas dwoje na świecie...
 — Zginiemy... Pierwsza lepsza zawierucha...
 — A inaczej będziemy żyli wiecznie, co? Zresztą^— tak musi być, pani wie sama...
 — Pan tak o mnie decyduje...
 — Moje kochanie, moja duszo, czyż pani może decydować? Co pani wie o świecie? Co pani wie o ludziach? O sobie samej?
 — Tak znów zupełnie głupia nie jestem! — oburzyła się. — I jeśli nawet wyjeżdżając ze Lwowa, zrobiłam głupstwo, to w każdym razie postąpiłam postępowo!
 — No, to teraz pani może postąpić jeszcze bardziej postępowo. Zaufa pani człowiekowi, którego pani kocha... To też coś znaczy...
 Niwiński uśmiechnął się.
 — Co na to Józef powie?