Strona:Jerzy Bandrowski - Pielgrzymi.djvu/50

z radosną mściwością krzyknęła jedna z panien. — To taki obrzydliwy pies! On mnie niedawno tak w nocy przestraszył...
 — A to niech panna Stefcia nie chodzi po nocy do kawalerów! — roześmiał się rubasznie zadowolony z siebie Kowalski.
 — Taż to wszystko jedno, kundys jak kundys! — tłumaczył radca.
 — A to może Kierusiowi radca każę w łeb palnąć! — rzekł Zaucha złośliwie.
 Kieruś był ulubionym psem radcy.
 — Ta i Kierusiowi w końcu trzeba będzie, ale to później, później, bo on i tak teraz dużo nie je... Biedaczek chory, apetyciku nie ma Kieruś, nie ma apetyciku... As! As! Gdzie As! As, chodź tu, do pana! To już walcie w Asa! As, chodź tu, poczciwe psisko...
 — Asa tu niema! Jest za bramą!
 — Ja przyprowadzę! Ja przyprowadzę! — bełkotał usłużnie Gargul.
 I nasrożywszy się, szybkim krokiem ruszył w głąb ogrodu.
 — Ten idjota Gargul okropnie lubi takie egzekucje — mówił radca, patrząc rozbawionemi oczami za Gargulem. — Onby był dobrym egzekutorem, bezwzględnym, ślepo posłusznym... 1 wie pan doktor co? On przy tym swoim obrzydliwym nałogu wcale nie jest głupi... Ma swoje chwyty...
 — Trudno. Każdy musi sobie radzić jak umie. Na przykład ja! Od radcy mieszkania nie dostanę?
 Radca zmięszał się i sięgnął ręką do pince-nez, patrząc na Zauchę przez palec.
 — Kochany panie doktorze, jak tylko znajdę pomieszczenie zimowe do jakich mniej więcej dwuch tygodni...
 — Więc napewno do dwuch tygodni?
 — Tak się spodziewam, tak chciałbym... Może mi się uda... Ale prawda!