Strona:Jerzy Bandrowski - Pielgrzymi.djvu/61

 — Ach, ty piszesz pamiętnik? Nie wiedziałem o tem. Oddawna prowadzisz te notatki ?
 — Od początku wojny.
 — Fiu, to może być bardzo ciekawe. Właśnie ja z tymsamym zamiarem tu przyjechałem. Muszę uporządkować fakty, zestawić jakoś. Doprawdy, żyje mi się jak w bajce — nic nie rozumiem... A ty dużo rozumiesz?
 Usiadł koło niej i wziął .do ręki jeden zeszyt.
 — Można?
 — Proszę.
 Czytał jakiś czas, poziewając i sapiąc. Nagle spytał:
 — Hela?
 — No?
 — Słuchaj, co to jest: Palono również wokoło Lwowa, ciągle widać było łunę...
 — No, może nie?
 — Przypuśćmy, ale cóż ty piszesz dalej: Spalono Janów, słynny z miodowni i pięknego stawu. Żołnierze rżnęli szablami miód i napełniali nim tornistry. Prawdziwy wandalizm tak, iż przychodzi na myśl pytanie: „Ludzie czy szakale?"
 Opuścił zeszyt i wpatrzył się w Helenkę. W oczach jego było tak komiczne zdumienie, że dziewczyna się zaniepokoiła.
 —- Czegóż ty tak na mnie patrzysz?
 — Bo jestem przerażony. Przecież Janów słynny jest nie ze stawu i miodosytni, lecz z tego że go król Jan III. założył, jak Wilanów, a w miodosytni wyrabia się miód do picia, którego szablami krajać nie można...
 — E, bo ty w takie szczegóły wchodzisz...
 — Słuchaj, Hela, a ty bardzo lubisz miód?
 Oczy jej stały się słodkie. Uśmiechnęła się i mlasnęła zcicha.