Strona:Jerzy Bandrowski - Przez jasne wrota.djvu/114

— 108 —

Architekt, który go budował, studjował wszystkie sławne teatry amerykańskie i europejskie, starając się przenieść na grunt japoński co najlepsze urządzenie. Wybudowanie gmachu kosztowało 50 000 f. szterlingów, co przy tanim robotniku japońskim jest sumą olbrzymią. Teatr cesarski odpowiada istotnie wszelkim wymaganiom i posiada znakomitą maszynerję. Może pomieścić 1700 widzów. Scena ma 60 stóp szerokości i 53 głębokości, a oprócz tego posiada scenę ruchomą średnicy 48 stóp.
 Przedstawienie rozpoczyna się około o 5-tej, a kończy się około 11-tej. Program stanowi zwykle tetralogja — jeśli wieczór jest klasyczny — lub też kilka mniejszych sztuk, przeważnie jednoaktówek, jeśli wieczór jest poświęcony nowoczesnej twórczości japońskiej. Widownia jest przeważnie pełna; zwłaszcza kobiety namiętnie lubią teatr, do którego przychodzą wraz z niemowlętami, umieszczonemi jak gdyby w worku na plecach. Podczas antraktu towarzystwo siedzi na fotelach po europejsku, ale jak tylko zaczyna się przedstawienie, damy włażą na fotele z nogami i siadają na nich po japońsku.
 Japończycy mają obecnie właściwie trzy repertuary; swój stary, klasyczny, nowy, realistyczno-psychologiczny i wreszcie tłumaczony z języków europejskich. W starym repertuarze kobiety nie występują, grają sami mężczyźni według dawnej tradycji — i ten teatr nie ma w świecie równego sobie. Styl, patos szlachetny i wielki, zespół, reżyserja, wystawa, plastyka — to wszystko jest w starym teatrze japońskim doprowadzone do najwyższej doskonałości. Na wieczór klasyczny składają się cztery sztuki: historyczna tragedja, romans stylowy, komedja i farsa.