Strona:Jerzy Bandrowski - Przez jasne wrota.djvu/139

— 133 —

 — Dzień dobry, bracie Jacques.
 — Chcecie kawy?
 Przyrządza kawę i podaje mi do łóżka.
 — Jak się macie? — pytam go.
 — Źle. Bardzo źle. Jestem bardzo pesymistycznie usposobiony. Słyszycie ten japoński „hymn chwały poranka“? Bardzo głośny. Nasz Mejczi jest wielkim śpiewakiem przed Panem.
 Nade mną ktoś się przewraca na posłaniu.
 — Jamamoto-san! — wołam.
 — Haj! — odpowiada Japończyk.
 — Ohajo! (Dzień dobry).
 — Ohajo, Bandra-san, arigató! (Dziękuję).
 — Irigator. Jamamoto, irigator! — żartuje po swojemu „wielki pesymista“. — Chcecie kawy?
 — I very thank you! Ohajo. Iczihara! — wita się Jamamoto z czwartym mieszkańcem kabiny, Japończykiem, który dopiero zaczyna jąkać się po angielsku.
 Do kabiny wślizguje się mały, wiecznie uśmiechnięty chłopaczek, oznajmiając, że kąpiel gotowa. Pastor znika.
 Wówczas ja wyskakuję z łóżka, wypalam pierwszego papierosa i golę się pośpiesznie — póki jeszcze w kabinie nie jest za ciasno.
 Na morze aż nieprzyjemnie patrzeć. Żółte, zimne, wzburzone, wzdęte, niebo szare.
 Po pastorze ja idę się kąpać.
 Wanna pełna gorącej wody morskiej i wielkie wiadro z wodą źródlaną. Poranek szary i zimny. Co za rozkosz rozgrzać się w kąpieli!
 Ponieważ pań mało, kąpielowy dla pośpiechu wpuszcza mężczyzn do damskiej łazienki. Kąpie się