Strona:Jerzy Bandrowski - Przez jasne wrota.djvu/268

— 262 —

 Przyszedł po chwili z doniesieniem, że pan porucznik śpi.
 Zrozumiałem, że się mogę obejść bez niego. Tylko, że — Czesi na swojej stacji granicznej nie spali...
 — A co tu słychać, panie? — spytałem żandarma.
 — A Czesi znowu chcą się pchać na nas! — odpowiedział z przekonaniem. — Dziś czterech szpiegów złapałem w nocy.
 — Czemu tak mało wojska na stacji? U nich wszystko obstawione wojskiem jak w Rosji za carskich czasów.
 — Pan myśli, że nam to tu potrzebne? My wojsko mamy pochowane... O, widzi pan, tam, w tamtych lasach stoi piechota... I tu... Dość tego będzie. Wystarczy... Nasz żołnierz jest bitny...
 — A artylerja jest?
 — Tu nie... Nie wolno nam trzymać... Ale w N. skoncentrowano dość...
 — A niechże mi pan powie, poco pan dziś tych szpiegów czeskich aresztował?...
 — Jakto poco? Pan nie wie, co to szpieg?
 — A sam pan tajemnice wojskowe ludziom na cały głos rozpowiada?
 — Ludziom? Panu to mówię tylko, pan jest przecie swój. Zresztą — niema się czego bać — niechby tylko przyszli, dostaną takie lanie...
 Zaczęły się jakieś krzyki, hałasy, kłótnie.
 — Co to takiego?
 — Nic, panie! Kazali tam jednemu żydowi wysiąść do rewizji, a on nie chce.
 Nie chce! Spróbójno nie chcieć w Czechach!
 Wogóle — harmider nieustanny. Żydzi ząb za ząb kłócą się z oficerami, żołnierzami, konduktorami...