Strona:Jerzy Bandrowski - Przez jasne wrota.djvu/32

— 26 —

prawie nieprzytomnie. Z popod sztucznych rumieńców pokazywały się ceglaste wypieki zmęczenia. Kiedy nas zobaczyła — a towarzyszył mi pewien oficer polski — aż usta otworzyła w pierwszej chwili.
 — Co to? Co to? — spytała, jakby się przelękła — Orzełki? Panowie Polacy? Polscy oficerowie? — dodała już po polsku.
 — Tak jest.
 — Więc jest jeszcze polskie wojsko?
 — Rozumie się. A pani Polka?
 — Ależ oczywiście, z Warszawy jestem. Więc panowie Polacy! A czy Polska będzie?
 — Już jest, proszę pani.
 Kilku słowy opisaliśmy jej sytuację.
 — Mój Boże! Mój Boże! — powtarzała wzruszona — Więc Polska jest! O mój Boże! A oni!
 Ruch ręki w stronę urzędników.
 — Oni mi tak tu zawsze tem dokuczają. Zawsze mi powtarzają, że z Polski nic nie będzie, że oni tam znowu wrócą, że Warszawa musi należeć do Rosji... Tak mi dokuczają...
 W dzień wyjazdu zaszedłem do kasy. Przy okienku nie było nikogo. Kasjerka siedziała i coś tam majstrowała, udawała, że pisze, czy liczy.
 — Proszę pani!
 — A to, pan! — zerwała się gwałtownie. — Pan dziś odjeżdża!
 — Tak. Może pani chce wysłać list do Warszawy. Niech mi pani da. Ja zawiozę.
 — Ach list, tak, list, napiszę zaraz!
 Zaczęła czegoś szukać, przewracała na stole.
 — List...
 Zadumała się a po chwili popatrzyła na mnie.