Strona:Jerzy Bandrowski - Przez jasne wrota.djvu/56

— 50 —

 Wprowadził mnie do malutkiej, czystej sionki, wychodzącej wprost na ulicę i postawiwszy nogę na stopniu, zaczął rozsznurowywać trzewik.
 — Zdejmujcie buty — rzekł do mnie. — Nie bójcie się, tu nikt nie ukradnie — dodał, spostrzegłszy przerażenie, jakie musiało się odbić na mej twarzy.
 — Jakto? Z pierwszą wizytą — i bez butów?
 — Tu taki zwyczaj.
 — Człowieku, to niemożliwe. Buty wchodzą ogromnie ciasno. Tu niema nawet na czem siąść. Jakżeż ja je zdejmę?
 Musiałem zrezygnować z wizyty.
 Rodak pokazał mi sztandar.
 — Tylko, widzicie, drzewca niema! — mówił zakłopotany.
 — To nic! Przywiąże się do pierwszej lepszej żerdki.
 — A skądże ja żerdkę dostanę?
 — Jakże? W całej Japonji żerdki nie dostanie?
 — No dobrze, a jakże ja z żerdką pojadę do Jokohamy?
 — A jak ludzie z wędkami jeżdżą?
 — Pójdę z drągiem na stację?
 — Każe pan zanieść „rikszy“, a nie, to w Jokohamie żerdkę znajdziemy. Czesi tam mają swego ziomka, właściciela jakiegoś garażu. Byle pan sztandar do Jokohamy przywiózł.
 — Więc dobrze, przywiozę.
 Cały dzień chodziliśmy razem po mieście. Wypytywałem mego przyjaciela o Japonję, ale niewiele na tem zyskałem.
 Jest rzeczą zupełnie naturalną, że jeśli się przyjedzie do obcego kraju, to wszystko nieznane ciekawi