Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/112

 Naraz zerwała się samotna wrona i duża, czarna, nie kracząc, poleciała nad jezioro.
 Polata patrzył za nią, póki mu nie zniknęła z oczu, a potem spojrzał na wodę.
 Jezioro było duże, miało dobrych paręset morgów.
 Szedł dalej.
 Widny na przeciwległym brzegu park schodził nad sam brzeg jeziora. Naraz coś w jego gąszczu błysnęło, zalśniło i w głębi pokazał się między drzewami biały pałac. Równocześnie zaś woda, widziana stąd, zaświeciła niebiesko i wkrótce całe jezioro rozżarzyło się cudownym, ultramarynowym błękitem.
 — Przecież tu jest naprawdę pięknie! — pomyślał Polata zachwycony — Cóż za głupie gadanie, że to kraj brzydki i bez poezji! Ale otóż to! Nie mają swoich malarzy, nie mają poetów, którzyby piękno ich ziemi pokazywali i śpiewali, a bez tego jednak nie można! No! Ale, mimo wszystko, dzieje się im krzywda!
 Zamyślony stał w ciszy, w słońcu, w samotności —
 Słuchając, jak błękitne jezioro zaczyna mu przemawiać do duszy.
 A naraz ujrzał w jego niebieskiem zachwyceniu otchłannie głębokie, ciemne, czyste oczy, brwi cienkie, i gładkie, dziewicze czoło panienki w granatowej czapeczce...