Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/117

 — Tatusiu!
 — Co, dziewuszko?
 — Czy ten pan Polata długo tu zostanie?
 — Pan Polata? — dziwi się ojciec — A cóż ci na tem zależy? Ani go znasz, ani co...
 — Właśnie! A chciałabym go poznać.
 W panu Piekarskim serce zabiło mocno, bardzo mocno.
 — Poco ci to? — pyta uprzejmie, zaniepokojony i strwożony.
 — Widzisz, chciałabym, żeby mnie nauczył, jak się pisze filmy. Tem można wcale nieźle czasem zarobić.
 — Filmy! — przeraził się ojciec — A „matema“? Geometrja? Łacina?
 — Tatusiu! Trzeba raz zacząć myśleć współcześnie!
 — Proszę ja kogo!
 — Naturalnie! Matematyczką ani geometrą nie będę, więc tem nic nie zarobię, po łacinie też pisać nie będę. To nie w duchu czasu! A dobrym filmem zarobić można, bo ich wciąż będzie potrzeba... Tylko trzeba je umieć pisać... Nie mógłbyś wymyślić sposobu, żeby mnie jakoś z tym panem zaznajomić?
 Pan Piekarski dobrą chwilę myślał i zastanawiał się, wreszcie — przyrzekł.
 Nie mógł się obronić „duchowi czasu“.