Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/125

męką — i dziś — śmieję się znowu i — dobrze mi! Żyję! Panu zaś cięży życie — ponad wszelki wyraz.
 Nagle wpadł do sali Polata.
 — Mówiła mi Krynia, że pan mnie szuka! — wykrzyknął, ściskając serdecznie rękę emerytowi — Proszę! Jestem.
 — Wstąpiłem po drodze — zapytałem o pana.
 Twarz emeryta przybrała wyraz przykrego zakłopotania.
 Poeta zauważył to i pomyślał:
 — Pewnie chce pożyczyć pieniędzy!
 Nie miał wiele, ale ponieważ starego lubił, postanowił podzielić się z nim tem, co miał. Aby mu to ułatwić, zapytał:
 — Może pan pozwoli do mego pokoju?
 Emeryt spojrzał mu bystro w oczy i, zdaje się, zrozumiał, bo na twarzy pojawił mu się jakiś dziwnie wesoły uśmiech, a w oczach błysnął humor. Przez chwilę poruszał głową, jakgdyby, ubawiony, chciał powiedzieć: — Ten zgadł! — a potem rzekł uprzejmie i po swojemu łagodnie:
 — Jutro niedziela. Będzie pan miał czas, mistrzu?
 — Dla pana — zawsze.
 — Raczyłby mnie pan odwiedzić? Pogawędzilibyśmy...
 — Z całą przyjemnością.