Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/135

nie ulega, że wkrótce stanie się źródłem nowych, poetyckich transmisyj afektywnych.
 — To ważne, Kasieńko! — zaznaczył ojciec — Transmisje afektywne! Zapamiętaj to sobie! To klucz do sytuacji!
 — Ja też to zauważyłam! — odezwała się panienka — Pan Polata jest niezmiernie miły.
 Polata siedział w głębokim fotelu, więc nie upadł. Natomiast wyjął z kieszonki marynarki chusteczkę i lekko wysuszywszy nią czoło, rzekł:
 — Mógłbym pani dać jeszcze wiele równie cennych informacyj, które — ręczę pani! — otrzymałem ze źródeł najlepiej poinformowanych, fachowych. Czy pani tego sobie życzy?
 Dama spojrzała na niego swemi głębokiemi, ciemnemi oczami i rzekła poprostu:
 — Proszę!
 — Doskonale! — odpowiedział wieszcz łagodnie — Ale niech pani sobie, proszę bardzo, nie wyobraża, jakobym ja nie wiedział, że robię z siebie przy tej sposobności w oczach pani przedostatniego idjotę.
 — Dlaczegoż zaraz aż przedostatniego? — zażenowała się panienka.
 — Bo ostatnim idjotą jest filmowy reżyser Robisz, od którego czerpię swą wiedzę w tych sprawach.
 — To jest, łagodnie mówiąc, smutne, jak pieśń o kalinie — zauważyła panna — Ale nie